„Nasza piechota walczyła z poświęceniem, szczególnie grupa majora Łatyszonka, ale wskutek braku pułkowej i dywizyjnej artylerii nie była w stanie przeciwstawić się przeważającym siłom piechoty, ciężkim czołgom i działom pancernym nieprzyjaciela, który bez przerwy, w dzień i w nocy, kontratakował zaciekle nasze wojska. [...] Żołnierze 3 DP nie byli wyszkoleni i nie posiadali doświadczenia w prowadzeniu walk ulicznych w dużym mieście”
Z meldunku gen. Zygmunta Berlinga do marsz. Konstantego Rokossowskiego
Dowództwo Armii Krajowej drogą radiową prosi marsz. Rokossowskiego o kontynuowanie zrzutów broni i zaopatrzenia oraz o wsparcie artylerii.
Do dowództwa obrony Mokotowa dociera dwóch wziętych do niewoli powstańców w roli emisariuszy. Przekazują propozycję kapitulacji. Ppłk „Karol” nie udziela odpowiedzi, a dowództwu AK melduje: „Zamiar: Bronić się do ostatka, choćby w gruzach i na najmniejszym skrawku Mokotowa”.
W nocy, po całodniowych ciężkich walkach, dowódca Mokotowa, ppłk „Karol”, podejmuje decyzję przejścia kanałami do Śródmieścia oddziałów wojskowych, władz cywilnych i rannych. Nie konsultuje tej decyzji z dowództwem AK.
Bibliografia:
Władysław Bartoszewski „Dni walczącej Stolicy. Kronika Powstania Warszawskiego”
Władysław Bartoszewski „1859 dni Warszawy”
Andrzej Kunert „Kronika Powstania Warszawskiego”
Tadeusz Bór-Komorowski „Powstanie Warszawskie”
Władysław Bartoszewski, Michał Komar „Władysław Bartoszewski. Wywiad rzeka”
Norman Davies „Powstanie'44”
Muzeum Powstania Warszawskiego, www.1944.pl
Materiały Stowarzyszenia Pamięci Powstania Warszawskiego, www.sppw1944.org